حیرت‌انگیز و دردآور است

"خیبرآنلاین" - به راستی انتظار داریم هیات منصوب دولت برای نظارت بر چگونگی اجرای توافقنامه‌ای که نه تنها در همان دولت مورد مذاکره و توافق قرار گرفته است، که اصل و فرع سرمایه و اعتبار آن دولت در گرو اعلام موفقیت‌آمیز اجرای آن توافقنامه است، اینک رسما و علنا اعلام کند که: ملت ایران! دولت در شناخت خود از دشمن قسم‌خورده ی شماره یک انقلاب و منافع ملی کشور اشتباه کرده، هر دو سیاست اعتمادسازی و اعتمادکردن دولت به آمریکاییان سرتاپا غلط بوده و دولت با آمریکاییها قراردادی بسته که مطابق آن ایران باید کل تاسیسات هسته‌ای خود را به ویترین ملت‌فریبی تبدیل کند در حالی که آمریکایی‌ها هیچ تعهدی نکرده‌اند که نظام تحریم‌ها را برچینند؟!

به‌ راستی ما چطور فکر می‌کنیم که چنین انتظاری داریم؟ آخر در کجای دنیا هیات نظارت و داوری بر ماجرایی، به دست مجریان و بانیان همان ماجرا سپرده می‌شود؟

به راستی در کجای توافقنامه‌های ژنو و لوزان و وین(همان برجام) آمریکاییها تعهد داده‌اند که پس از ویترینی‌شدن کلّ تاسیسات هسته‌ای ایران، نظام تحریم‌ها را برمی‌چینند؟
  
به فرض که بنا به مصلحتی بگوییم سرداران دیپلماسی ادای دیانت و امانت و شجاعت کرده باشند، آیا وقت آن نرسیده که کارشناسان روابط بین‌الملل و حقوق و سایر اساتید علوم انسانی و اجتماعیِ دانشگاهی و حوزوی به میدان آیند و با صدای بلند و شفاف ادای دین خود به ملت و انقلاب کنند؟

حیرت‌انگیز و دردآور نیست که هنگامی که رئیس جمهور چرخ هسته‌ای را به چرخ اقتصاد و معیشت کشور گره زد و با این کار اقتصاد و استقلال کشور را به مذاکرات با مستکبران غربی پیوند زد و در نتیجه رسیدن به توافق را تحت هر شرایطی پیشاپیش پذیرا شد، از مجلس شورای اسلامی و به ویژه از هیات رییسه آن هیچ صدایی برنخواست؟

حیرت‌انگیز و دردآور نیست هنگامی که بلااستثناء تمام رجال سیاسی فعلی و سابق و اسبق آمریکا و تمام تحلیلگران سیاسی و راهبردی و امنیتی آمریکا و انگلیس از نقش محوری و بنیانی نظام تحریمها در اجبار ایران به مذاکره و مصالحه سخن می‌گویند، شخص رییس جمهور، هیات مذاکره‌کننده و رسانه‌های دربار زر و زور و تزویر علی‌الدوام از موفقیت قریب‌الوقوع برچیدن تحریم‌ها و رونق و شکوفایی اقتصاد و معیشت مملکت سخن می گویند و هیات رییسه مجلس شورا نه تنها به این روند و سیاست اعتراضی نمی‌کند که به شیوه ی یک ضربه به میخ یک ضربه به نعل آن را حمایت می‌کند؟

حیرت‌انگیز و دردآور نیست که هنگامی که رئیس جمهور در هر گام از مذاکرات، گام توافقنامة ژنو و گام توافقنامة لوزان و گام توافقنامة وین، بارها و بارها در کوچه و برزن فروپاشی نظام تحریمها را جار زدند، از سوی مجلس شورا، و بویژه هیئت رئیسه مجلس هیچ فریاد اعتراضی برنخواست که کِی و کجا نظام تحریم‌ها برچیده شد؟

حیرت‌انگیز نیست که اینک که حدود یکسال تمام از تصویب و تایید توافقنامه ی نهایی وین می گذرد و دولت تدبیر از بالا و پایین متوجه شده که از مذاکرات هیچ آبی به آسیاب اقتصاد کشور ریخته نشده و نظام تحریمها قرص و محکم پابرجاست، انتظار داریم هیات نظارت بر اجرای توافقنامه، یعنی عمدتا همان هیات مذاکره‌کننده، از کلاه فضاحت‌باری که به سر ایران رفته صحبت کند؟

دردآور نیست که این انتظارات با هیچ نوع منطقی نمی‌خواند؟ که از ابتدا، نظارت و ارزیابی به جمع دیگری همچون کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی مجلس شورا و یا هیاتی مرکب از برخی رجال هشیار و امین و برخی از نمایندگان مجلس واگذار نشده است؟

به راستی حد یقف همراهی‌هایِ چراغ خاموش مجلس شورای اسلامی با سیاست ضداستقلالی دولت تدبیر کجاست؟ مجلس شورا و سایر نهادهای ذیصلاح تا کی می خواهند نظاره‌گر وعده‌های سرابی و توهین و تحقیر منتقدان و شعور سیاسی ملت از سوی رییس جمهور باشند؟

آیا به راستی روشن نیست که این دولت تا قیام قیامت هم مدعی تدبیر در مذاکرات، توفیقات مشعشع سرداران دیپلماسی و برچیدن قریب‌الوقوع تمام نظام تحریم‌ها خواهد بود؟ و این تدابیر و توفیقات را هم غیرصادقانه به هدایتها و حمایتهای رهبر انقلاب نسبت می دهد تا مانع از انتقادات و اعتراضات گسترده ی ملت شود؟

مگر نشنیده‌ایم که آقای رییس جمهور به عوض پذیرش و اعتراف به اشتباهات کلان سیاست خارجی و پابرجاماندن نظام تحریم‌ها، با آرامش و طمانینه تمام برای برچیدن نظام تحریمها و رفع مشکلات و موانع مالی، مذاکرات دیگری را برای برجام‌های 2 و 3 پیشنهاد می‌کنند؟ در اینجا رایحه بسیار گزنده و هولناکی استشمام نمی‌شود؟

آیا مایه ی شرمساری و سرافکندگی نیست که پس از این پیشنهاد فاجعه‌آمیز، هیچ فریاد و اعتراضی از سوی نهادهای نظارتی به ویژه مجلس شورا بلند نشد؟ آیا روشن است انقلاب تدریجا به کجا می‌رود؟

به راستی برای ملت ایران آشکار نیست که وعده ی سرخرمن برجام‌های 2 و 3 در ارتباط با نظام امنیت دفاعی کشور و آرمان دفاع از مظلومان، از انقلاب اسلامی چه باقی خواهد گذارد؟ آیا اینک که ملت ایران مذاکرات هسته‌ای را در دولت یازدهم دیده و سراب برچیدن نظام تحریم‌ها را چشیده، می‌خواهد سراب‌های دیگری را پس از انتخابات سال 96 در دولت دوازدهم تجربه کند؟

"من کان یرید العزه فللّه العزه جمیعا، الیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه، والذین یمکرون السیئات لهم عذاب شدید و مکر اولئک هو یبور"(سوره مبارکه فاطر: 10).

«ای دنیا! اف بر دوستی تو»



* دکتر سعید زیباکلام
عضو هیات علمی دانشگاه تهران